80 twarzy Zagłębia | Janusz Stańczyk

Choć urodził się w Zabrzu w 1958 roku, trafił do Lubina jako 9-letni chłopiec. Jego ojciec otrzymał propozycję pracy w kopalni i wraz z całą rodziną zdecydowali się na przeprowadzkę na Dolny Śląsk.

„Na pierwszy trening do Zagłębia przyprowadził mnie ojciec. Miałem wówczas 13 lat. Moja przygoda z piłką rozpoczęła się jednak wcześniej na podwórku, gdzie grałem ze swoimi kolegami całymi dniami” – mówi Janusz Stańczyk w rozmowie z portalem zaglebiak.com. Ta historia to niemal kalka wszystkich młodych adeptów piłki nożnej rozpoczynających swoją przygodę w tamtych czasach. W swojej drużynie trafił na wielu utalentowanych kolegów, ale bez wątpienia tym, który robił największe wrażenie był Marek Biegun, w przyszłości świetny obrońca Zagłębia i GKS-u Katowice, pierwszy wychowanek Miedziowych powołany do reprezentacji Polski.

Świetna postawa w treningach oraz meczach juniorów zaowocowała awansem do drużyny rezerw, gdzie jak sam mówi, nauczył się seniorskiej piłki. W zespole oczywiście nie brakowało młokosów, głodnych sukcesu i wielkiej kariery, ale także zawodników doświadczonych, od których można było czerpać wiedzę i doświadczenie.

Pamiętacie trafienie Huberta Adamczyka w meczu z GKS-em Katowice, które dało Miedziowym wygraną 1:0? Nie ma nic lepszego, niż trafienie w premierowym występie dla nowego klubu, ale Janusz Stańczyk dokonał rzeczy jeszcze bardziej spektakularnej.

„Debiut miałem nietypowy, bo tuż po obozie w Złotoryi. Graliśmy mecz z Avią Świdnik. Tego dnia rozpocząłem na ławce rezerwowych, ale gdy długo utrzymywał się remis, trener postanowił coś zmienić. Wszedłem w 60. minucie i jakieś piętnaście sekund później egzekwowaliśmy rzut rożny. Piłkę dorzucał wtedy Michał Lewandowski, a ja wyskoczyłem najwyżej i mocnym uderzeniem z głowy strzeliłem zwycięską bramkę.”

Smykała do zdobywania goli nie opuściła Janusza Stańczyka przez krótką, choć całkiem niezłą karierę piłkarską. Wkrótce po tym padła bramka, która doprowadziła cały Lubin do szaleństwa.

W sezonie 1978/1979 Miedziowi kiepsko prezentowali się w rozgrywkach II ligi, który notabene zakończyli spadkiem do klasy międzywojewódzkiej. Inaczej było jednak w Pucharze Polski, gdzie jako Zagłębie II Lubin szli jak burza. W 1/8 finału przyszedł jednak najbardziej poważny sprawdzian. Do Lubina przyjechała naszpikowana gwiazdami Legia. Pomimo siarczystego mrozu, który panował wówczas na Dolnym Śląsku, blisko 6 tysięcy widzów na Stadionie Górniczym było świadkami największego jak do tej pory zwycięstwa Miedziowych.

„Przygodę z Pucharem Polski trzeba zacząć od tego, że graliśmy jako Zagłębie Lubin II. Najpierw pokonaliśmy PKS Odrę Wrocław 3:1, Małapanew Ozimek 3:0, Noteć Czarnków 2:1 i takim samym wynikiem zakończył się mecz z GKS Katowice. W 1/8 czekała nas rywalizacja z Legią Warszawa prowadzoną przez trenera Andrzeja Strejlaua. Do tej pory pamiętam te emocje i doping trybun, który niósł nas do zwycięstwa. Atmosfera na stadionie górniczym była wspaniała. Legia przyjechała naszpikowana gwiazdami z Kazimierzem Deyną na czele. Mecz ułożył się po naszej myśli, bo już w drugiej minucie strzeliłem bramkę po dośrodkowaniu Żuchowskiego. Później Marek Biegun pięknym szczupakiem podwyższył na 2:0. Mecz zakończył się wynikiem 2:1, a publika na stadionie oszalała. Kibice nam gratulowali, ściskali nas i znieśli na rękach z boiska. Miło się wraca wspomnieniami do tych wydarzeń.”

W ćwierćfinale Miedziowi musieli postawić się zabrzańskiemu Górnikowi. Dla Janusza Stańczyka był to mecz wyjątkowy. Choć sam nigdy nie grał dla Zabrzan, to tak ważne starcie z klubem z rodzinnego dodawało smaczku tej potyczce.

”W stykowej sytuacji wywalczyłem piłkę, wymanewrowałem obrońców i strzeliłem bramkę Cimanderowi, która wyrównała rywalizację, a dwie minuty później po bramce Drzystka prowadziliśmy 2:1. Na przerwę schodziliśmy jednak z remisem, bo wyrównał Pałasz. Bramkę na 3:2 zdobył Marek Biegun. Miałby w sumie dwie, ale jedna z nich nie została uznana przez sędziego. Piękna przygoda trwała nadal, a radości na stadionie nie było końca.”

To co jeszcze przed sezonem wydawało się niemożliwe stało się faktem. Drugoligowe wówczas Zagłębie Lubin stanęło przed szansą awansu do finału Pucharu Polski. W nim zbyt mocna okazała się jednak krakowska Wisła prowadzona przez trenera Oresta Lenczyka i piękna przygoda lubinian dobiegła końca. Do brzegu dobiła także kariera piłkarska Janusza Stańczyka w Lubinie, ale ta decyzja pociągnęła za sobą inne, choć wtedy jeszcze nieznane skutki.

"Nie byłem wybitnym zawodnikiem, potrafiłem to zrozumieć. Już wtedy wiedziałem, że chce pójść na studia. Nawet w młodości miałem takie marzenia, że chciałem być trenerem i nauczycielem wychowania fizycznego jednocześnie. Stąd decyzja o dalszej edukacji i wyjazd do Wrocławia.”

Do Lubina powrócił 10 lat później, już jako absolwent Akademii Wychowania Fizycznego we Wrocławiu oraz trener rocznika 1977/1978, a w nim kilka ciekawych nazwisk jak Adam Buczek czy grający później w Ekstraklasie Mariusz Ujek.

„Nie było wtedy takich warunków jak teraz. Było jedno boisko, gdzie mogła trenować młodzież. Można powiedzieć, że trenowaliśmy gdzie się dało i były możliwości. W tamtym czasie warunki były trudne, ale pozwalały chłopcom pokazać charakter, zacięcie do treningu i grania oraz chęć reprezentowania Zagłębia Lubin.”

Ten cytat chyba najlepiej oddaje smak minionych lat oraz tego w jakich warunkach kształtowali się zawodnicy, którzy później stanowili o sile Zagłębia i całej ligi.

Pod jego okiem wykształtowało się jednak wiele młodych talentów jak: Mateusz Szczepaniak, Adrian Błąd, Arkadiusz Woźniak, Filip Jagiełło czy Bartłomiej Kłudka. To właśnie pierwsza dwójka triumfowała w 2006 roku w prestiżowym turnieju Coca Cola Cup, który gromadził najlepsze szkoły gimnazjalne w Polsce.

Dwa lata wcześniej przyszedł też pierwszy skalp z młodzieżowej piłce klubowej, a mianowicie srebrny medal Mistrzostw Polski, który zdobył prowadząc zespół do spółki z Andrzejem Turkowskim.

To właśnie ze szkolenia młodzieży i niewątpliwych sukcesów zarówno w treningu indywidualnym jak i drużynowym trener Janusz Stańczyk jest znany najbardziej, ale najbardziej prestiżowy mecz rozegrał się dla niego jeszcze w XX wieku.

W 1994 roku Stańczyk został asystentem w I drużynie Miedziowych, którą trenował wówczas Wiesław Wojno.

„Było to dla mnie ogromne wyróżnienie. Trenowałem grupy młodzieżowe i ciężko pracowałem na dobre wyniki z młodymi zawodnikami i swoje. Wtedy też otrzymałem propozycję zostania asystentem od trenera Wiesława Wojno. Osobiście praca z seniorami to był dla mnie spory przeskok i ciekawa lekcja. Będąc asystentem pierwszego trenera bardzo dużo się nauczyłem, zaobserwowałem i w późniejszym czasie wykorzystywałem w swojej pracy. Wiesław Wojno był wymagającym szkoleniowcem. Treningi były intensywne i ciężkie, a efekty tej pracy przyszły na wiosnę. Dzięki ciężkiej pracy awansowaliśmy do pucharu UEFA.”

Po zwolnieniu Stańczyk przejął schedę I szkoleniowca Miedziowych. Miało być to rozwiązanie chwilowe, do czasu znalezienia nowego trenera. Los chciał, że przypadło to akurat na pamiętny dla wszystkich kibiców dwumecz z Milanem.

„Trzy dni przed meczem wyjazdowym z AC Milan zostałem pierwszym trenerem. Dla mnie osobiście to był szok. Po rozmowach z trenerem Wojno, dyrektorem i prezesem klubu podjąłem to wyzwanie. Miałem zostać tymczasowym trenerem i dać czas klubowym działaczom na znalezienie szkoleniowca, który przejmie drużynę. Wtedy AC Milan był jedną z najlepszych drużyn w Europie i myślę, że w dwumeczu wstydu nie przynieśliśmy. Zagraliśmy na miarę naszych możliwości.”

Po dwumeczu poprowadził drużynę jeszcze w czterech ligowych spotkaniach. Pomimo całkiem niezłego bilansu, na który składały się 2 zwycięstwa (w tym w debiucie w tak bliskim jego pochodzeniu Zabrzu), 1 remis i 1 porażka. Następnie dołączył do sztabu szkoleniowego konstruowanego przez Andrzej Strejlaua. Po jego odejściu obejmował jeszcze drużyny z regionu takie jak Prochowiczanka Prochowice czy Rokita Brzeg Dolny. Po tym okresie wrócił do Lubina i do tego, co kochał najbardziej czyli pracy z młodzieżą.

W sierpniu 2021 roku po 32 latach pracy na rzecz naszego Klubu trener Stańczyk przeszedł na emeryturę. Pożegnany został godnie, w przerwie derbowego starcia ze Śląskiem Wrocław m.in. przez ówczesnego dyrektora Akademii, a niegdyś wychowanka Adama Buczka oraz wiernego przyjaciela Janusza Raka. Teraz głównie poświęca czas rodzinie i najbliższym oraz opiekuje się swoimi wnukami.

 

Wciąż jednak jest stałym bywalcem na meczach KGHM Zagłębia Lubin, za których ściska mocno kciuki. I niech przykład Janusza Stańczyka, że pasja, zaangażowanie i miłość do piłki nożnej jest świetnym drogowskazem w życiu.